4 Jaar Missen

Het is vandaag al weer vier jaar geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van Patrick. En hoewel ik overall in een redelijke happy plaats zit, raakt het me toch weer heel erg. Het is weer zo’n moment. Zo’n confronterende mijlpaal die het missen weer even extra pijnlijk maakt. Het moeten missen blijft enorm verdrietig…

We zijn inmiddels vier jaar ‘verder’. De kindjes bloeien op tot prachtige persoontjes, gaan naar school, ontwikkelen eigen ikjes. We hebben een mooie dynamiek met zijn drietjes en de bijzondere mensen om ons heen. We lachen, huilen, maken plezier en kunnen elkaar zo nu en dan eventjes achter het behang plakken. We zijn net een echt gezin ;-). En ook met mij gaat het goed. Ik heb begin van het jaar een leuke meneer leren kennen. Iemand die me blij maakt, me vlinders bezorgt. Iemand bij wie ik graag ben.

En toch… Het missen blijft. Het verlangen naar iets dat er had moeten zijn, maar nooit zal komen. De toekomst die Patrick en ik hadden moeten hebben. De toekomst die de kindjes met hun papa hadden moeten hebben. We hebben het thuis dagelijks over Patrick. Hij hoort er gewoon echt helemaal bij. IS hij er bij. Niet gedwongen of geforceerd, maar in de kleine dingen. Meestal met een lach. En met een steekje in ons hart. Want hoe goed we ook blijken te zijn in herinneren, en in stand houden van herinneringen. Het haalt het natuurlijk niet bij hoe het had moeten zijn…

1425 dagen

13 juli… Ik voel opeens de enorme behoefte om mijn blog eens terug te lezen… 13 juli 2011: bloedonderzoek. Nieuw medicijn regime. Achteraf is dit de dag waarop het laatste hoofdstuk van zijn leven is begonnen. In mijn blog lees ik hoop en wanhoop. Herinneringen dringen zich op aan de dingen die ik niet heb opgeschreven. De gesprekken samen, de blikken, het toenemende gevoel dat het einde nadert, dat het onvermijdelijk is…

Over iets meer dan een maand is het vier jaar geleden dat Patrick overleed. Onvoorstelbaar dat we hem al vier jaar moeten missen. Zijn stem niet meer kunnen horen, zijn blikken moeten missen. Zijn droge opmerkingen of zijn scherpe meningen.

Hoewel hij al 1425 dagen niet meer bij ons is, maakt hij gelukkig wel nog steeds onderdeel uit van ons leven. Sterker nog, met het verstrijken van de tijd komt er steeds weer een stukje ‘oude Patrick’ terug. De herinneringen aan het lijden en het afzien die de eerste periode mijn gedachten en gevoelens overheersten, verdwijnen verder naar de achtergrond. De letterlijk pijnlijke laatste herinneringen maken plaats voor de onbezorgdere, mooie eerdere herinneringen. Beelden van de zieke Patrick worden vervangen door herinneringen aan de persoon Patrick, de jongen op wie ik verliefd geworden ben en de man waarmee ik ben getrouwd. Het gaat minder om ‘het overlijden en de pijn van het missen’ en veel meer om het ‘koesteren van de rijkdom van het gekend hebben en het mogen delen van onze levens’. Tijd is een rare factor… met het verstrijken van de tijd komt Patrick dus eigenlijk weer steeds iets dichter bij ons te staan…

9 jaar geleden was ik de bruid

16 juni 2006 was ik de bruid. Terugdenkend aan die dag, die periode… wat waren we – wat was ik - gelukkig: wat was het mooi! Twee dagen feest, genietend van de liefde. Zo mooi om te zien hoe intens onze liefde gevierd werd; door ons én door de bijzondere mensen om ons heen!

En nu... 16 juni 2015. Wat kan er veel veranderen in een relatief korte periode... Twee prachtige kinderen, een verhuizing, een intens verdrietig afscheid en nu dus een vierde trouwdag zonder bruidegom. Dat went nooit. En zo had het ook niet mogen lopen. Maar ja, life is funny and not always in a good way...

Maar dat wat uit liefde voortkomt, blijft mooi. Dus koester ik de prachtige herinneringen. En ben ik ongelofelijk trots op Jasmijn en Thijmen. De leukste en liefste kindjes van de wereld. Ze stralen en brengen heel veel plezier en liefde. Die, ondanks hun verlies, toch vooral en voornamelijk écht kind zijn. Onbevangen, vrij en vol vertrouwen. En ook een beetje op mezelf. Om hoe het met ons gaat. Hoe we de mooie dingen blijven zien. Blijven genieten van de prachtige herinneringen, ondanks de pijn die ze met zich meebrengen. En hoe ik me nog/weer durf open te stellen voor liefde. En daarom vier ik vandaag toch gewoon dat ik 9 jaar geleden de bruid was.
Ik denk aan de mooie momenten en trakteer de kindjes op een pannenkoek en taart op het strand! En ben blij met de mooie en bijzondere mensen om me - ons - heen!

Jarig

27 april. Het blijft een dag met een knoop in mijn maag. In welk scenario zouden we Patrick's verjaardag zonder hem vieren? Maar het leven loopt - blijkbaar - zoals het loopt. En in onze realiteit is dit al de vierde verjaardag zonder jarige. Het blijft onwerkelijk... Het missen blijft. Maar een dag als vandaag, zijn geboortedag, biedt ons wel de gelegenheid om stil te staan bij het moois wat er wel is geweest. 27 april 1972 was een heel mooie dag, want hij heeft ons Patrick gegeven. Dus vanmiddag waren we met een aantal bij elkaar. Hebben we getoost op Patrick. Teruggedacht, geproost, gelachen, herinneringen herhaald. Waren we even samen om/bij/met Patrick. En waren er een heleboel vrienden die ook even extra aan hem dachten, op hem geproost hebben. Even stil staan bij hoe waardevol het leven is. Welke verrijking hij ons gebracht heeft. En hoe hij onderdeel van onze levens blijft uitmaken, door blijft leven in onze herinneringen. Heel dierbaar!

Foto is genomen op juni 2011 tijdens het feestje ter ere van ons vijfjarige huwelijksfeest. De trui was een knipoog naar het WK van 2006 ;-)