Gister geluncht in het nieuwe huis van Wendy en Frans (mooi geworden!). Ernaartoe hebben we een kinderruil gedaan; Adam mee in de auto en Jasmijn achterop de fiets bij Wendy.
Afgelopen winter zijn we een keer wezen kijken tijdens de verbouwing. Tijdens de fietstocht kwamen we toen langs een veldje met konijntjes. De fietstocht kwam er nu weer langs en het bleek dat een konijntje dood was. Willem (het jongere broertje van Adam) vertelde erover en Wendy merkte wel dat het Jasmijn wat deed... Ze zei heel wijs dat het verdrietig was, maar dat zij iets veel verdrietigers had. Omdat haar papa dood was. En dat ze er verder niet over wilde praten, want dan kreeg ze tranen in haar ogen...
Gelukkig had ik een heads-up gehad, want 's avonds kwam het natuurlijk ter sprake.
Eerst vertelde ze over het konijntje. En dat er alleen nog maar botjes over waren. En toen dat ze papa zo miste. En of er van hem ook alleen nog maar botjes over waren. Slik. Heb maar verteld dat alles en iedereen wat/die doodgaat, er uiteindelijk alleen nog maar botjes overbleven (ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het begrip 'crematie' uit te gaan leggen, dat komt nog wel een keer). Dat daarom foto's, filmpjes en herinneringen zo belangrijk zijn; dat dat de manier is om aan iemand te blijven denken zoals hij was. Daarna wilde ze in haar 'papa-ketting' kijken en in die van mij. Toen we elkaar een knuffel gaven, hadden we allebei tranen in onze ogen...
