Morgen ( hmm over ongeveer 50 minuten. Straks dus ;-)) ben ik jarig. En een paar dagen geleden was Patrick jarig. Het voelt als een zegen om weer een jaartje ouder te worden, maar toch... Over de leeftijd (37 jaar) of het ouder worden maak ik me geen zorgen, dat doet me niets. En toch zit er een randje aan. Sinds het gesprek met de arts in Utrecht, merk ik dat zowel Patrick als ik toch weer erg bezig zijn met dat wat gaat komen, en de weg daar naar toe. En daarbij komt ook het nadenken over de laatste keer van zoveel dingen. En daarbij zijn feestdagen best confronterend.
Natuurlijk weten we niet hoe het loopt. En Patrick is zo'n ijzervreter dat we zomaar weer een seizoen verder kunnen zijn. Maar toch voelt het anders nu. Misschien door hoe Patrick zich voelt; op zich best redelijk, maar nog steeds is hij flink aan het hoesten. En daardoor voelt hij zich slecht. En dat is echt vreselijk. En hoewel we er niet zo veel aan kunnen doen, en we het ook zo veel mogelijk proberen te voorkomen, overschaduwt dat toch best veel. In ieder geval voor mijn gevoel. Helemaal zoiets triviaals als mijn verjaardag. Die er toch gewoon is en mag/moet zijn. Daarom besluit ik nu, 35 minuten voordat het 2 mei is, dat we er toch gewoon een mooie dag van gaan maken.
