Vandaag komen we allemaal weer een beetje tot rust na de hectische dagen rondom stap 1 van de verhuizging. Het heeft er best een beetje ingehakt, al vinden de kindjes het allemaal prima. Dat valt dan weer alles mee.
Ik ben moe, maar gister was ik echt 'af'. Dus dat is progressie. En om het cirkeltje rond te maken, zit ik nu lekker de heren finale van de Australian Open te kijken. Ultiem relaxen dus.
Patrick heeft het een stuk zwaarder. Gister de laatste dag van de chemo en ondanks dat hij afgelopen dagen zo min mogelijk heeft gedaan, was het toch teveel. En de spreekwoordelijke man met de hamer dient zich nu aan. Dat uit zich in extreme vermoeidheid, een beetje misselijkheid en vooral heel veel pijn in zijn rug. Hij is echt aan het afzien. Vreselijk om hem zo te zien; pijn is echt waardeloos. Ik bedoel; bij vermoeidheid ga je meer slapen, bij misselijkheid minder eten, maar tegen pijn is niet zoveel te doen. Zeker als de pijnstillers hun werk onvoldoende doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten